O mnie

Pisanie wierszem o jakimś wydarzeniu czy poście na forum jest dla mnie świetną zabawą. Masz pomysł na temat kolejnego komentarza? Pisz! :) wierszem.zapamietana@gmail.com

poniedziałek, 26 stycznia 2015

Pamięci garnka żałosny rapsod

Natrafiłam onegdaj na wątek, który poruszył moje serce. Jest tu i pasja tworzenia i miłość, a także poczucie straty, choć dopiero doznane, jeszcze nie oswojone. http://wizaz.pl/forum/showthread.php?t=794813. Długo zastanawiałam się, co musi czuć człowiek w takiej sytuacji i postanowiłam ten krótki, rozpaczliwy post ubrać w odzienie poezji. 

Pamięci garnka żałosny rapsod

Nam lepić nie kazano,
Lecz spadł śnieg puszysty, 
Dzieci poszły się bawić na śniegu,
Wyszedł bałwan im zaczepisty.
Poszłam pomóc dumnie w wiekopomnym dziele,
Większe kule śniegu nosząc niczym herosi,
Aż z wysiłku pot płynął po całym mym ciele,
Jako bywa, gdy człek śniegu tyle na raz nosi.
Bałwan jako pomnik w hołdzie srogiej zimy,
Stanął na trawniku jak obelisk biały,
Czym prędzej do niego dodatki znosimy,
By się wydawał bardziej okazały.
Pomarańczowy płód rolny stał się jego nosem,
Czarny dar podziemi – oczami jego się stał,
Dłoń uzbrojona w kij rozgałęziony,
By każdy naszego bałwana się bał.
Lękało się go ptactwo, lecz myśmy go wielbili,
Lecz ciągle brakowało mu głowy nakrycia,
Zabraliśmy więc garnek, gdy żeśmy wrócili,
Taki w którem makaron się gotuje do spożycia.
Garniec ten nowy błyszczał z oddali,
Kiedy ozdobił bałwana skronie,
Poszliśmy więc na obiad, ja i moi mali,
Zostawiwszy nasz posąg w blaszanej koronie.
Nagle, kiedym chochlą zupę nalewała,
Ciemność przysłoniła niebo nad nami,
Oto przy bałwanie młodzież zawitała,
Okładając go zawzięcie rękami i nogami!
Serce moje przeszyła strzała rozpaczy,
Kiedy bałwan ginął pod ciosami oprawcy,
Nigdy już luby bałwan słońca nie zobaczy,
Nie znalazł w chwili próby swojego wybawcy!
Żałobę przybrawszy na swe blade lice,
Poszłam oględzin miejsca zbrodni dokonać,
Kiedy odeszły już od bałwana dwie krwiożercze dziewice,
Którym dał się, bezbronny, niedawno pokonać.
Opadłszy na kolana, zawyłam ku niebu żałośnie,
Szukając może w niebiosach żalu ukojenia,
Nic, żadnej nadziei, łkałam więc bezgłośnie.
Kiedym w nowym garnku ujrzała dziury i wgniecenia.